niedzisiejszy sposób patrzenia na sztukę
Windrusher nie jest wizytówką Jakuba Rene Kosika ani z 2017 roku (Rot Hart), ani tym bardziej z 2016 (Wireframed). I chyba w tym tkwi całe wyzwanie związane z odsłuchem nowego albumu. Bo nie tylko Artysta, ale też i odbiorca musi być gotowy na zmiany.
Maria Magdalena nie narodziła się “wczoraj”. Jej droga do tego, aby ukazać swoje oblicze była długa. I trudna. Wymagająca. Wiedzą o tym Ci, którzy za projektem Justyny Steczkowskiej podążają od lat. Teraz jednak Maria Magdalena dojrzała na tyle, aby spotkać się z odbiorcą – nie tym “wybranym”, ale Każdym. Czeka więc na niego w zatopionych w mroku salach koncertowych, gdzie każdy dźwięk znaczy więcej niż tysiąc słów.
Zauważyłam u siebie, że staję się coraz bardziej leniwa. Coraz częściej mi się nie chce. Nie chce mi się szukać, nie chce mi się przemierzyć kolejnych 100 km w poszukiwaniu jednego dźwięku, nie chce mi się rezygnować ze snu, który przez ostatnie miesiące cenię jakoś szczególnie. Celebruję więc wszystkie momenty szarej codzienności, zakotwiczające mnie w harmonii dnia. W przewidywalności przeplatanej obowiązkami i odrobiną relaksu. I tak trwam, zahipnotyzowana dobrobytem kolejnych dni, bez wewnętrznej potrzeby poszukiwań. Trwam lub trwałam. Trwałam. Bo wczoraj miałam okazję skonfrontować swoje przekonanie o nieustannie tryskającym we mnie źródle witalności z… prawdziwą pasją, kierowaną buntem, strachem, kompletnie nieprzekalkulowanym stawianiem wszystkiego na jedną kartę. Takie właśnie było spotkanie z uczestnikami VII już edycji Warsztatów Poezji Czynnej im. Edwarda Stachury, które co roku organizuje SOS Music Poland.
Twórczości Agi Zaryan przyglądam się od dłuższego czasu – wsłuchuję się uważnie w ścieżki którymi podąża, widzę niejednoznaczność. A może to po prostu ciągła walka o artystyczną wolność i niezależność? Kiedy więc trafiła do mnie jej najnowsza płyta – “High & Low” – ponownie podjęłam poszukiwania odpowiedzi.
Czy “Odyseja” to raczej kosmiczna, oderwana od ziemi podróż w nieznane, czy też bardziej powrót do słonecznej Itaki? Maja Kleszcz podejmuje ryzykowną grę z konwencją. Oglądając teledysk do utworu promującego płytę, można ulec złudzeniu prostoty i oczywistości odpowiedzi. Ale czy na pewno “Odyseja” jest tylko kosmiczną ekspedycją?
Im więcej takich płyt trafia w moje ręce, tym większą mam wiarę w to, że młodzi artyści, piszący przyszłość polskiej muzyki, nie będą zastępowani wszędobylską elektroniką. Szacunek do instrumentów i ich naturalnego brzmienia – to jest to, co pozwala tworzyć utwory ponadczasowe. Dlatego właśnie płyta zespołu “Tęskno“, zatytułowana przewrotnie “Mi“, jest warta uwagi.
Dawno już wyrosłam w muzyki rodem z nurtu werterowskiego. Wręcz unikam takich utworów, wyznając filozofię, iż współczesnych Werterów nie potrzebujemy. Nadal pozostajemy narodem Winkelriedów i Wallenrodów. Z ogromnym sceptycyzmem chwyciłam więc po album Marty Bijan – “Melancholia”.
Dotarł do mnie dość nietypowy album – “Wino” zespołu Retrospektakl. Jest to płyta, która zgrabnie wykorzystuje i wciela w życie zjawisko paradoksu. Wsłuchując się w pierwszy utwór z płyty zastanawiałam się, gdzie, na której półce muzycznej umieścić Retrospektakl. Po odsłuchu całości wiem, że tego po prostu nie powinno się robić. “Wino” to hybryda wrażliwości artystycznej swoich twórców. A że ma ona wiele twarzy, to i muzyka prowadzi odbiorcę w rozmaite przestrzenie.
Pamiętacie 1. edycję “The Voice of Poland“? Jeżeli tak, to na pewno pamiętacie też Ewę Szlachcic. Teraz przyszedł czas na jej solowy album. Bardzo cieszy mnie fakt, że dzieje się to tyle lat po telewizyjnym show. W tym czasie utwory miały szanse dojrzeć, a i sama artystka nie wydawała niczego na tzw. fali. Poczekała, aż pierwsze zachwyty miną, wzięła się do pracy, no i jest – “D.N.A.“. Bardzo ciekawy i warty uważnego odsłuchu album.
Jeżeli ktoś z Was ma ochotę posłuchać starego, doskonale nam znanego Michaela Buble, to niech koniecznie sięgnie po jego najnowszą płytę – “Love“. Jest to album nasączony smoothowymi propozycjami ze wspaniałą orkiestracją, rodem z największych i najpiękniejszych filharmonii. Wsłuchując się w “Love” można przenieść się do świata pełnego magii dźwięków. Michael Buble wraca więc z albumem, w którym się można zakochać.