Z filozoficznego punktu widzenia “powrót” jest czymś abstrakcyjnym. Nie da się wrócić do tego samego miejsca, w którym byliśmy choćby 5 minut temu, bo miejsce to jest już innym – właśnie o wartość tych 5 minut. Z tego też powodu wszelkie próby wielkich powrotów w historii sztuki bardzo często stawały się po prostu wielkimi porażkami. Z tym większym zainteresowaniem przyglądałam się planom wydawniczym Varius Manx & Kasi Stankiewicz.
“Manifesto” to chyba najciekawsze i jednocześnie najtrudniejsze artystyczne przedsięwzięcie w aktorstwie Cate Blanchett. Ale zapisała się ona przecież w historii kina jako jedna z nielicznych, która z oskarowej gali dwukrotnie wyszła ze statuetką. Jednak w przypadku “Manifesto” Blanchett prezentuje coś więcej niż aktorski kunszt.
“Time & Distance” – najnowsze wydawnictwo Raya Wilsona – to nie tylko ciekawa muzyczna retrospekcja. To oryginalne, przepełnione świeżością i nieśmiertelną, rockową duszą wskrzeszenie tego, co należy już do przeszłości. Ray Wilson podjął się wyjątkowego wyzwania – zdefiniowania czasu i dystansu, który dzieli nas od “minionego”. W tym samym celu pojawił się na scenie bydgoskiej Filharmonii Pomorskiej.
Długo zapowiadana płyta Anity Lipnickiej miała być odważnym połączeniem zmysłowości i słodyczy z siłą i energią. Ale czy takie połączenie w ogóle jest możliwe? Czy nie prowadzi do kakofonii?
Jeszcze kilkanaście lat temu może w ogóle nikt nie usłyszałby o tej płycie. Bo nie puściliby i nie puszczą jej w radiu. Na szczęście żyjemy w czasach, kiedy rozgłośnie radiowe nie są jedyną siłą dyktującą muzyczne trendy. Mamy internet, mamy social media, w których można dzielić się dobrą nowiną. A jest ona dobra, bo Kuba Badach stworzył oryginalny projekt. “Oldschool” to płyta pełna różnorodności.
Są artyści, do których odbiorcy dorastają. Proces ten czasami trwa latami. Ale to chyba każdy wie. Nie każdy jednak pamięta o tym, że są też Artyści, którzy sami dorastają – “z”, “do” i “dla” swojej publiczności. Jest ich niewielu – na polskiej scenie muzycznej wskazać mogę zaledwie kilku. Nie waham się jednak dopisać do tego grona Kasię Kowalską.
Wczoraj miałam okazję drugi raz zagościć na widowni “Słynnego niebieskiego prochowca” wystawianego przez Teatr Piosenki. Cel był jeden: przygotować recenzję dla portalu kulturalnego (Wyspa Kultury). Ale – Adamie wybacz! – nie mogę. Nie napiszę recenzji i nie posklejam zdań w puste “było dobrze, ale”. Cały dzisiejszy dzień zastanawiałam się co począć z tą całą toną refleksji, które ze mną zostały. W końcu zasiadłam i zaczęłam pisać. Ale nie recenzję taką jak inne, bo, Drodzy Artyści Teatru Piosenki, zasłużyliście na coś więcej. Przyjmijcie więc, proszę, kilka zdań, które chciałabym, aby z Wami zostały. Ale niech nie zostają zbyt długo i nie przywiązujcie się do nich nadto, abyście byli wolni i mogli tworzyć dalej.
Oglądając dzisiejsze hity kasowe, które do kin przyciągają tłumy, trudno doszukać się produkcji głębokich. Czasem, i owszem, zdarzają się. Niekiedy są to nawet przebłyski czegoś wartościowego, które w zmielonej przez machinę komercyjną produkcji, mają szansę zaistnieć jedynie dzięki charyzmie aktorów – jednostek prowadzących swoją, aksjologiczną narrację. I właśnie dlatego lubię śledzić filmografię poszczególnych aktorów, którzy swoją wieloletnią pracą zasłużyli na to, aby ich nazwiska w trakcie kuluarowych rozmów, wywoływały energiczne dysputy. Wśród takich aktorów bez wątpienia jest także i Maja Ostaszewska.
Długo czekałam na ten koncert. Od kilku miesięcy zżerała mnie ogromna ciekawość jak Janusz Radek poradzi sobie na żywo z repertuarem tak ciekawym i metafizycznym w swoim brzmieniu, w bezpośredniej relacji z publicznością.
Nie mam zbyt wielu filmów, które mogłabym zaklasyfikować jako moje TOP10. Ale nie mam też wątpliwości, który z filmów od wielu lat zajmuje jedną z czołowych pozycji na tej liście. To “Lektor” z 2008 roku z Kate Winslet w roli głównej.