niedzisiejszy sposób patrzenia na sztukę
Od premiery najnowszego albumu Kasi Kowalskiej minęło już trochę czasu. I dobrze – pierwsze recenzje, pisane naprędce, zapewne zginęły już pod wielkim “wow”, natłokiem myśli i porównań, których temu wydawnictwu nie brakuje. “Aya” to jednak nie jest kolejny album w karierze Artystki. To coś na wzór filozoficznej wiwisekcji, którą odczytać można niezwykle indywidualnie, intymnie wręcz, ale też takiej, która ma wymiar uniwersalny.
To nie jest projekt dla każdego. To nie jest widowisko dla zwykłego zjadacza chleba. To dzieło, które wymaga od odbiorcy pełnego zaangażowania itałej otwartości na ledwo sygnalizowane kwestie. Jeżeli więc masz ochotę na ponad dwugodzinny maraton z ambitną sztuką współczesną, to tak – “Opera Matematyczna” w reżyserii Romana Kołakowskiego jest dla Ciebie.
Muzyczne poczynania Karoliny Skrzyńskiej śledzę już od wielu lat. To Artystka, której nie można usłyszeć w radiu, na próżno szukać jej na ogólnopolskich festiwalach. Może ktoś pamięta jeszcze jej występ w 2014 roku na opolskich Debiutach. Karolina jest jednak Artystką, która warta jest chwili uwagi. Nawet więcej niż chwili.
Z filozoficznego punktu widzenia “powrót” jest czymś abstrakcyjnym. Nie da się wrócić do tego samego miejsca, w którym byliśmy choćby 5 minut temu, bo miejsce to jest już innym – właśnie o wartość tych 5 minut. Z tego też powodu wszelkie próby wielkich powrotów w historii sztuki bardzo często stawały się po prostu wielkimi porażkami. Z tym większym zainteresowaniem przyglądałam się planom wydawniczym Varius Manx & Kasi Stankiewicz.
“Manifesto” to chyba najciekawsze i jednocześnie najtrudniejsze artystyczne przedsięwzięcie w aktorstwie Cate Blanchett. Ale zapisała się ona przecież w historii kina jako jedna z nielicznych, która z oskarowej gali dwukrotnie wyszła ze statuetką. Jednak w przypadku “Manifesto” Blanchett prezentuje coś więcej niż aktorski kunszt.
“Time & Distance” – najnowsze wydawnictwo Raya Wilsona – to nie tylko ciekawa muzyczna retrospekcja. To oryginalne, przepełnione świeżością i nieśmiertelną, rockową duszą wskrzeszenie tego, co należy już do przeszłości. Ray Wilson podjął się wyjątkowego wyzwania – zdefiniowania czasu i dystansu, który dzieli nas od “minionego”. W tym samym celu pojawił się na scenie bydgoskiej Filharmonii Pomorskiej.
Długo zapowiadana płyta Anity Lipnickiej miała być odważnym połączeniem zmysłowości i słodyczy z siłą i energią. Ale czy takie połączenie w ogóle jest możliwe? Czy nie prowadzi do kakofonii?
Jeszcze kilkanaście lat temu może w ogóle nikt nie usłyszałby o tej płycie. Bo nie puściliby i nie puszczą jej w radiu. Na szczęście żyjemy w czasach, kiedy rozgłośnie radiowe nie są jedyną siłą dyktującą muzyczne trendy. Mamy internet, mamy social media, w których można dzielić się dobrą nowiną. A jest ona dobra, bo Kuba Badach stworzył oryginalny projekt. “Oldschool” to płyta pełna różnorodności.
Są artyści, do których odbiorcy dorastają. Proces ten czasami trwa latami. Ale to chyba każdy wie. Nie każdy jednak pamięta o tym, że są też Artyści, którzy sami dorastają – “z”, “do” i “dla” swojej publiczności. Jest ich niewielu – na polskiej scenie muzycznej wskazać mogę zaledwie kilku. Nie waham się jednak dopisać do tego grona Kasię Kowalską.
Wczoraj miałam okazję drugi raz zagościć na widowni “Słynnego niebieskiego prochowca” wystawianego przez Teatr Piosenki. Cel był jeden: przygotować recenzję dla portalu kulturalnego (Wyspa Kultury). Ale – Adamie wybacz! – nie mogę. Nie napiszę recenzji i nie posklejam zdań w puste “było dobrze, ale”. Cały dzisiejszy dzień zastanawiałam się co począć z tą całą toną refleksji, które ze mną zostały. W końcu zasiadłam i zaczęłam pisać. Ale nie recenzję taką jak inne, bo, Drodzy Artyści Teatru Piosenki, zasłużyliście na coś więcej. Przyjmijcie więc, proszę, kilka zdań, które chciałabym, aby z Wami zostały. Ale niech nie zostają zbyt długo i nie przywiązujcie się do nich nadto, abyście byli wolni i mogli tworzyć dalej.