“Time & Distance” – najnowsze wydawnictwo Raya Wilsona – to nie tylko ciekawa muzyczna retrospekcja. To oryginalne, przepełnione świeżością i nieśmiertelną, rockową duszą wskrzeszenie tego, co należy już do przeszłości. Ray Wilson podjął się wyjątkowego wyzwania – zdefiniowania czasu i dystansu, który dzieli nas od “minionego”. W tym samym celu pojawił się na scenie bydgoskiej Filharmonii Pomorskiej.
Są artyści, do których odbiorcy dorastają. Proces ten czasami trwa latami. Ale to chyba każdy wie. Nie każdy jednak pamięta o tym, że są też Artyści, którzy sami dorastają – “z”, “do” i “dla” swojej publiczności. Jest ich niewielu – na polskiej scenie muzycznej wskazać mogę zaledwie kilku. Nie waham się jednak dopisać do tego grona Kasię Kowalską.
Długo czekałam na ten koncert. Od kilku miesięcy zżerała mnie ogromna ciekawość jak Janusz Radek poradzi sobie na żywo z repertuarem tak ciekawym i metafizycznym w swoim brzmieniu, w bezpośredniej relacji z publicznością.
Są koncerty, na które można iść “w ciemno”. Są zespoły, które nieprzerwanie od kilku dekad gromadzą przed sceną tłumy. Są wokalistki, które nie potrzebują za swoimi plecami show i tony artystów – mają w sobie tak silną i odczuwalną emocjonalność, którą są w stanie pokruszyć nawet tytanowe serca. I w zasadzie w tych kilku zdaniach zamyka się definicja zespołu Hey.
Czego szukasz w muzyce? Czego od niej oczekujesz? Czy “oczekujesz” w ogóle? A może jest Ci wszystko jedno, co “leci w tle” – byle tylko zagłuszało ciszę, od której już tak dawno się odzwyczaiłeś? Masz dzisiaj kilkanaście lat i stos marzeń na wyciągnięcie ręki. Dwadzieścia kilka lat i paletę wspomnień poprzecinanych planami na przyszłość. Trzydzieści kilka – czujesz słodko-gorzki smak tego, czego nie udało się osiągnąć i wewnętrzną siłę, która każe marzyć dalej. Czterdzieści kilka – balansujesz między wspomnieniami a marzeniami, wiedząc, że oddanie się całkowicie którejkolwiek z tych dróg nie pozwoli Ci żyć “tu i teraz”. Więc jesteś “pomiędzy”. Pięćdziesiąt kilka – masz mądrość, którą chciałbyś mieć mając lat kilkanaście.
O tym koncercie można napisać, że “fajny”, “niezwykły”, “oryginalny”, “niepowtarzalny” – ale to wciąż będzie za mało. Tutaj potrzeba filozofii, aby zrozumieć to, co wydarzyło się w upalny czerwcowy wieczór w Toruniu. Siłą sprawczą wydarzenia – Dwór Artusa w Toruniu, a dokładniej LUDZIE, którzy tworzą to miejsce. Od wielu lat to właśnie ich twarze i ich praca staje się wizytówką najciekawszych wydarzeń kulturalnych w regionie. A GWIAZDA? Suzanne Vega – jedna z tych nielicznych artystek, która dzięki swojej oryginalności pozostaje dla odbiorcy Kometą Halleya. I rzeczywiście – jej koncert był jak zapierające dech w piersiach mgnienie.
Jeżeli miałabym jednym słowem określić muzykę Varius Manx, to bez wątpienia byłoby to… lustro. Bo trzeba mieć w sobie wiele odwagi, aby w pełni przejrzeć się w utworach, które z taka autentycznością wykonuje Kasia Stankiewicz. Szczególnie dzisiaj – kiedy po latach w tekstach i kompozycjach Roberta Jansona możemy widzieć siebie sprzed lat. Nie jest to obraz idealny, ale mimo wszystko – jest w nim coś, co przyciąga.
Są takie koncerty, po których potrzeba ciszy, aby usłyszeć dźwięki. Są takie spotkania, po których potrzeba samotności, aby czuć bliskość. I takim czasem oraz spotkaniem okazała się „Anima” – koncert promocyjny, zapowiadający premierę koncertowego DVD Justyny Steczkowskiej („Anima Live”).
Oj, mówiło się w światku i półświatku o Beacie, gdy tylko na muzycznym rynku pojawił się jej ostatni album – “B3”. I w zasadzie więcej się mówiło o niej, niż o samej płycie. W tak zwanym międzyczasie przyszedł też czas przeprowadzki Kozidrak do Warszawy, a wraz z nim – nowe tematy do dyskusji. Bo jedna z największych ikon polskiej sceny muzycznej sama robi zakupy. I nikt jej wózka sklepowego nie pcha, nikt toreb z zakupami nie chowa do bagażnika, nikt jej nie zawozi do domu… I gdzieś pomiędzy beztrosko toczącymi się po bagażniku wokalistki pyrami, a upchniętą zgrzewką wody mineralnej zabrakło miejsca na… dyskusję o muzyce. A szkoda, bo nie listy zakupów Beaty Kozidrak, ale jej głosu i obecności na scenie potrzebujemy najbardziej.
Oficjalnie – mamy już 2017 rok. Można więc pokusić się o małe podsumowanie. Na wielu portalach muzycznych można już takowe znaleźć. Ja jednak mam ochotę na bardzo subiektywny rekonesans minionych wydarzeń. Rok 2016 bez wątpienia był rokiem NAJ…