niedzisiejszy sposób patrzenia na sztukę
Szanujący się odbiorca nie lubi, gdy kwintesencja dzieła zostaje mu podana na tacy już w pierwszych minutach, taktach czy serii obrazów rzuconych zaraz na wstępie. Gdy się tak dzieje – odczuwa znudzenie i rozczarowanie, u którego źródeł leży przewidywalność. A przewidywalność jest przekleństwem sztuki – jej długą i bolesną agonią. Bo sztuka żyje w wolności, w ciągłych zmianach, w dynamice i… nieprzewidywalności właśnie…
W tym roku postanowiłam sobie na bieżąco śledzić własne inspiracje i dokonywać miesięcznego, artystycznego podsumowania. Obawiałam się, że będzie to niezwykle trudne zadanie – nie sposób przecież przewidzieć dynamiki, ruchu, który jest główną siłą i duchem otaczającej nas sztuki. Jednak mijający styczeń okazał się łaskawy.
O dziwo, już po jego pierwszym tygodniu wiedziałam, że będzie to miesiąc spod znaku Davida Bowiego. Właśnie trzymam w ręce jego ostatnie dzieło życia i zastanawiam się na ile, jako Artysta i jako Człowiek, był świadomy tego, że płyta „Blackstar” (a w zasadzie „★”) będzie jego testamentem.