niedzisiejszy sposób patrzenia na sztukę
Wraz z końcem 2019 roku trafiło w moje ręce niezwykłe wydawnictwo – “Krecia robota“. Muzyka skomponowana przez Marię Holkę, dekorująca bajki napisane przez Michała Błeszyńskiego i czytane przez Jerzego Stura to doskonała propozycja dla dzieci. Płyta powstała bowiem z myślą o najmłodszych. Ale czy na pewno?
Twórczości Agi Zaryan przyglądam się od dłuższego czasu – wsłuchuję się uważnie w ścieżki którymi podąża, widzę niejednoznaczność. A może to po prostu ciągła walka o artystyczną wolność i niezależność? Kiedy więc trafiła do mnie jej najnowsza płyta – “High & Low” – ponownie podjęłam poszukiwania odpowiedzi.
Czy “Odyseja” to raczej kosmiczna, oderwana od ziemi podróż w nieznane, czy też bardziej powrót do słonecznej Itaki? Maja Kleszcz podejmuje ryzykowną grę z konwencją. Oglądając teledysk do utworu promującego płytę, można ulec złudzeniu prostoty i oczywistości odpowiedzi. Ale czy na pewno “Odyseja” jest tylko kosmiczną ekspedycją?
Im więcej takich płyt trafia w moje ręce, tym większą mam wiarę w to, że młodzi artyści, piszący przyszłość polskiej muzyki, nie będą zastępowani wszędobylską elektroniką. Szacunek do instrumentów i ich naturalnego brzmienia – to jest to, co pozwala tworzyć utwory ponadczasowe. Dlatego właśnie płyta zespołu “Tęskno“, zatytułowana przewrotnie “Mi“, jest warta uwagi.
Dawno już wyrosłam w muzyki rodem z nurtu werterowskiego. Wręcz unikam takich utworów, wyznając filozofię, iż współczesnych Werterów nie potrzebujemy. Nadal pozostajemy narodem Winkelriedów i Wallenrodów. Z ogromnym sceptycyzmem chwyciłam więc po album Marty Bijan – “Melancholia”.
Dotarł do mnie dość nietypowy album – “Wino” zespołu Retrospektakl. Jest to płyta, która zgrabnie wykorzystuje i wciela w życie zjawisko paradoksu. Wsłuchując się w pierwszy utwór z płyty zastanawiałam się, gdzie, na której półce muzycznej umieścić Retrospektakl. Po odsłuchu całości wiem, że tego po prostu nie powinno się robić. “Wino” to hybryda wrażliwości artystycznej swoich twórców. A że ma ona wiele twarzy, to i muzyka prowadzi odbiorcę w rozmaite przestrzenie.
Pamiętacie 1. edycję “The Voice of Poland“? Jeżeli tak, to na pewno pamiętacie też Ewę Szlachcic. Teraz przyszedł czas na jej solowy album. Bardzo cieszy mnie fakt, że dzieje się to tyle lat po telewizyjnym show. W tym czasie utwory miały szanse dojrzeć, a i sama artystka nie wydawała niczego na tzw. fali. Poczekała, aż pierwsze zachwyty miną, wzięła się do pracy, no i jest – “D.N.A.“. Bardzo ciekawy i warty uważnego odsłuchu album.
Jeżeli ktoś z Was ma ochotę posłuchać starego, doskonale nam znanego Michaela Buble, to niech koniecznie sięgnie po jego najnowszą płytę – “Love“. Jest to album nasączony smoothowymi propozycjami ze wspaniałą orkiestracją, rodem z największych i najpiękniejszych filharmonii. Wsłuchując się w “Love” można przenieść się do świata pełnego magii dźwięków. Michael Buble wraca więc z albumem, w którym się można zakochać.
Paweł Domagała podejmuje się rozrachunku z przeszłością. Wydaje album zatytułowany “1984“, którym stara się objąć wszystko, co dla niego ważne. Jednak z podróżami sentymentalnymi często bywa zdradliwie – są grząskim i niebezpiecznym gruntem. Czasami zwodzą na manowce.
“Caution” to taki album, który jest jak występ Mariah Carey na sylwestrowej zabawie. Talent jest, ale chęci brak. Niestety, ale mam wrażenie, że Mariah Carey zaczyna odcinać kupony i nie chce jej się już eksplorować nowych przestrzeni muzycznych. “Caution” odzwierciedla to wycofanie i muzyczną apatię.