niedzisiejszy sposób patrzenia na sztukę
Windrusher nie jest wizytówką Jakuba Rene Kosika ani z 2017 roku (Rot Hart), ani tym bardziej z 2016 (Wireframed). I chyba w tym tkwi całe wyzwanie związane z odsłuchem nowego albumu. Bo nie tylko Artysta, ale też i odbiorca musi być gotowy na zmiany.
Maria Magdalena nie narodziła się “wczoraj”. Jej droga do tego, aby ukazać swoje oblicze była długa. I trudna. Wymagająca. Wiedzą o tym Ci, którzy za projektem Justyny Steczkowskiej podążają od lat. Teraz jednak Maria Magdalena dojrzała na tyle, aby spotkać się z odbiorcą – nie tym “wybranym”, ale Każdym. Czeka więc na niego w zatopionych w mroku salach koncertowych, gdzie każdy dźwięk znaczy więcej niż tysiąc słów.
Za każdym razem, kiedy sięgam po twórczość Jakuba Rene Kosika, wiem, że zostanę wprowadzona w zupełnie nowy, obcy mi świat. Czasami on przeraża, okazuje się wyjątkowo mroczny, nasączony jakąś nieopisaną siłą autodestrukcji. Wszystko po to, by odrodzić się następnie w niezwykłej zmysłowości i witalności, która energetyzuje.
Oficjalnie – mamy już 2017 rok. Można więc pokusić się o małe podsumowanie. Na wielu portalach muzycznych można już takowe znaleźć. Ja jednak mam ochotę na bardzo subiektywny rekonesans minionych wydarzeń. Rok 2016 bez wątpienia był rokiem NAJ…
Z lekkim opóźnieniem, ale w końcu jest – muzyczne podsumowanie półrocza. To przypomnienie najważniejszych premier płytowych (polskich i zagranicznych), jak również spojrzenie na te “nowości”, które przez pierwsze sześć miesięcy 2016 roku wzbogaciły moją płytotekę.
Jakiś czas temu poświęciłam sporo miejsca na próbę interpretacji “Wireframed” Jakuba Rene Kosika. Dźwięki z tego albumu często do mnie wracają. Nie mogę się odpędzić od tej przytulnej klaustrofobiczności i oryginalnego zapisu emocjonalnej labilności. Dlatego też z tym większym zaciekawieniem wsłuchałam się w nowe propozycje JRK.
Szanujący się odbiorca nie lubi, gdy kwintesencja dzieła zostaje mu podana na tacy już w pierwszych minutach, taktach czy serii obrazów rzuconych zaraz na wstępie. Gdy się tak dzieje – odczuwa znudzenie i rozczarowanie, u którego źródeł leży przewidywalność. A przewidywalność jest przekleństwem sztuki – jej długą i bolesną agonią. Bo sztuka żyje w wolności, w ciągłych zmianach, w dynamice i… nieprzewidywalności właśnie…
Rzadko można dzisiaj wsłuchać się w muzykę filozoficzną, pełną kontrastów a jednocześnie opartą na bliżej nieokreślonym, znanym jedynie twórcom porządku wewnętrznym. Tak paradoksalne połączenia sprawiają, że muzyka staje się hipnotyzująca. Jednym z takich dzieł jest projekt artystyczny „Maria Magdalena – All Is One”, który Justyna Steczkowska[1] urzeczywistniła przy współpracy z Jakubem Rene Kosikiem[2].