niedzisiejszy sposób patrzenia na sztukę
Z filozoficznego punktu widzenia “powrót” jest czymś abstrakcyjnym. Nie da się wrócić do tego samego miejsca, w którym byliśmy choćby 5 minut temu, bo miejsce to jest już innym – właśnie o wartość tych 5 minut. Z tego też powodu wszelkie próby wielkich powrotów w historii sztuki bardzo często stawały się po prostu wielkimi porażkami. Z tym większym zainteresowaniem przyglądałam się planom wydawniczym Varius Manx & Kasi Stankiewicz.
Czego szukasz w muzyce? Czego od niej oczekujesz? Czy “oczekujesz” w ogóle? A może jest Ci wszystko jedno, co “leci w tle” – byle tylko zagłuszało ciszę, od której już tak dawno się odzwyczaiłeś? Masz dzisiaj kilkanaście lat i stos marzeń na wyciągnięcie ręki. Dwadzieścia kilka lat i paletę wspomnień poprzecinanych planami na przyszłość. Trzydzieści kilka – czujesz słodko-gorzki smak tego, czego nie udało się osiągnąć i wewnętrzną siłę, która każe marzyć dalej. Czterdzieści kilka – balansujesz między wspomnieniami a marzeniami, wiedząc, że oddanie się całkowicie którejkolwiek z tych dróg nie pozwoli Ci żyć “tu i teraz”. Więc jesteś “pomiędzy”. Pięćdziesiąt kilka – masz mądrość, którą chciałbyś mieć mając lat kilkanaście.
Jeżeli miałabym jednym słowem określić muzykę Varius Manx, to bez wątpienia byłoby to… lustro. Bo trzeba mieć w sobie wiele odwagi, aby w pełni przejrzeć się w utworach, które z taka autentycznością wykonuje Kasia Stankiewicz. Szczególnie dzisiaj – kiedy po latach w tekstach i kompozycjach Roberta Jansona możemy widzieć siebie sprzed lat. Nie jest to obraz idealny, ale mimo wszystko – jest w nim coś, co przyciąga.
Oficjalnie – mamy już 2017 rok. Można więc pokusić się o małe podsumowanie. Na wielu portalach muzycznych można już takowe znaleźć. Ja jednak mam ochotę na bardzo subiektywny rekonesans minionych wydarzeń. Rok 2016 bez wątpienia był rokiem NAJ…
Są koncerty, które mają w sobie tyle energii i tyle potencjału, że na ich losach nie jest w stanie zaważyć nic – a już na pewno nie zachmurzone niebo. I tak sobie myślę – jakim trzeba być Artystą, aby w deszczu przyciągnąć do siebie ludzi, a na dodatek – uczynić ich szczęśliwymi? Kto był na koncercie Varius Manx & Kasi Stankiewicz już zna odpowiedź…
Polscy artyści młodego pokolenia NIE SĄ GOTOWI do solowej kariery – taka myśl towarzyszyła mi niemal przez cały Konkurs SuperPremier 53. Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. Zaczęło się od tragicznej konferansjerki Beaty Chmielowskiej-Olech, Macieja Orłosia i Marka Sierockiego, którzy byli nieprzygotowani.
Obraz przygotowywany z rozwagą, prezentujący – ot tak i po prostu – SENS. Niechaotyczny, nieprzypadkowy, przepełniony nawiązaniami, które zarówno dla zespołu, jak i fanów, są dotknięciem dawno skrywanej tęsknoty. Teledysk do utworu “Ameryka” grupy Varius Manx & Kasi Stankiewicz, wyreżyserowany przez Michała Pańszczyka, to przypieczętowanie powrotu “Variusów“.
Kiedy pierwszy raz wsłuchiwałam się w dźwięki Varius Manx, nie przypuszczałam nawet, że kiedyś… kiedykolwiek… będę chciała spojrzeć wokalistce w oczy i powiedzieć „dziękuję”. To było dawno, gdzieś hen, na początku moich nastoletnich lat, kiedy świat wydawał się zbyt olbrzymi i zbyt pociągający zarazem.